20 april t/m 25 mei 2024
We present
Udona Boerema schilderijen
Remco Dikken tekeningen en schilderijen
Jaco van der Vaart ruimtelijk werk
opening 20 april 15-18 uur
"Er doemen beelden op in mijn gedachten als een soort weersverschijnselen, vaag en onbeduidend, typische kleuren met vaak een vorm ontleend aan een boom of een plant, schimmige vormen. In mijn hoofd kan ik zien wat er achter de vorm gebeurt en er omheen. Het gaat om kleuren en vormen die moeilijk zijn te vatten in woorden en die er bijna om smeken in verf uitgebeeld te worden." Udona Boerema
"Het werk van Remco Dikken is zowel introvert als uitdagend. kleine gouaches als gestolde stukjes tijd: scènes uit een groter, meestal licht melancholiek verhaal dat de kijker niet kent, maar dat hem of haar wel intrigeert. Zijn poëtische, vaak enigszins vervreemdende voorstellingen prikkelen de verbeelding. De kijker wordt door deze bescheiden tafereeltjes op het spoor van een ‘script’ gezet, dat hij niet kan kennen, maar toch probeert te reconstrueren. Zo ontstaan er talloze varianten van een ongekend verhaal, in even zovele hoofden." Jet van der Sluis, Kunsthistorica/ Publiciste
Enerzijds is er de aantrekkingskracht van de wetenschap, de rationele blik. Anderzijds is er de relativering ervan. Raadselachtig is de omschrijving die goed van toepassing is op het werk van Jaco van der Vaart. Typerend is zijn interesse in transformatie processen waarbij het mysterie in tact wordt gebleven. Brons, Kunsstof, medische instrumenten, schedels, botten of opgezette dieren, ze zijn allemaal inzetbaar. Daarbij streeft hij naar een zo perfect mogelijke weergave. In feite dus het perfecte van datgene wat niet perfect is.
VERWACHT: September 2024
Maurice Branspenning
Tijdens het werkproces komen allerlei associaties naar boven, van ruimtes waar ik geweest ben, gezien heb, de kleuren, de geur, het gevoel. Ik ben 6 hoog in een flat opgegroeid. Dat was voor mij als kind een paradijs. Overal ruimtes waar je op onderzoek uit kon gaan. De lift. De etages. Maar vooral de kelderboxen onderin de flat. In sommige boxen konden we naar binnen, met een loper. Een groot avontuur. In onze eigen kelderbox hing een geur van benzine en olie. Mijn vader, die verzamelwoede had, had er allerlei potjes, dozen, boxen, verroeste spijkers en allerlei spullen en materialen staan. Ook stond er, onder een dik doek, zijn brommer, een RAP, met een stokvismotor. Die had een prachtig vaalblauwe en groengrijze kleur. Die startte ik soms stiekem, waarna de hele kelderbox blauw stond.
Als ik naar mijn oom en tante ging, die ook in een flat woonden, nam mijn oom mij altijd mee naar zijn kelderbox, zijn domein. Daar had hij altijd iets voor mij,wat ‘van de vrachtwagen gevallen was’.In de hoek stonden plastic 7-up flessen, waar ik niet uit mocht drinken. Pas later begreep ik dat daar jenever in zat.
De zelfgebouwde houten fishhouses in North Dakota, met gaten in de vloer,waar gasten ’s nachts met korte hengels vissen, bierdrinken en BBQ’en.Een wereld boven het ijs en een wereld eronder.
Ik voel het tapijt van de verouderde kamers in een leegstaand huis van een neef in Schotland, de geur van vocht en schimmel.
De kale, naar nat gips en rottend hout ruikende kamers, waar ik met plakkende kleren als stukadoor vertoefde. Om als beginnende schilder wat bij te verdienen. Een peertje aan het plafond waar een stukje plastic met tape om zat, omdat je anders onder stroom kwam te staan tijdens het stuken.
Dit soort beelden gaan door mijn hoofd uit als ik aan het werk ben.
VERWACHT: November 2024
Edith Snoek
Edith Snoek werkt aan verschillende series. Vooral bekend zijn haar meisjes en jonge vrouwen. Kwetsbaarheid, schoonheid en vervreemding zijn haar uitgangspunt. Dit bereikt ze vaak door meerdere bijna identieke “portretten” naast elkaar te schilderen. De modellen zijn geen echte personen, maar door de manier van schilderen zijn ze abstract en universeel. Ze lijken onderkoeld, in gedachten, dromerig, in zichzelf gekeerd.
Sinds Edith in 2019 in Zeeland is gaan wonen en werken, is ze landschappen gaan schilderen. Door Corona had ze alle tijd om lange wandelingen te maken, het landschap te verkennen en al haar indrukken op doek te zetten in haar atelier. Er ontstonden stille doeken, vaak breed en leeg. Soms met mensen, soms niet. Kwetsbaarheid is ook hier het thema.
Naast de inhoudelijke kant is Edith ook geïnteresseerd in het schilderkunstige aspect binnen haar werk. Ze schuwt het experiment niet, verf wordt pasteus aangebracht maar ook of geglazuurd in vele lagen. Schoonmaken, schuren, schrapen en breken zijn onderdeel van het proces. Haar kleurenpalet is bijna altijd “ton sur ton”. De serie Vrouwenportretten ontstond naast de landschappen. De meisjes werden jonge vrouwen, hun huiden een spel van verf.
